Əli Kərim. Qış günündə

Şaxta
sazaq...
        Maşın tərpənmir yerindən.
Şofer əllərini
           hirsli-hirsli
                    yanlarına çırpır.
- Benzini az götürmüşdüm,
                         deyir mən.
Yığırıq çır-çırpı
                bir ocaq çatmaq üçün.
Ocaq alışmır.
Şofer əlyazmalarıma baxır
                    gözucu.
Çıxarıram bir-bir:
            bu ballada,
                   bu şeir, 
                          bu epiqram.
Kibritin titrəyən
             alovun altına atıram.
Bircə şeirim qalır ki,
Heç onu yandıracağımız kimi,
                      çap etdirməyi də
                      fikirləşməmişəm.
Gözümdə qaralır aləm,
               Ocaq istəyir alışsın,
               İstəyir alışmasın.
               İstəyir məftil kimi
damarlarımda
               bərkisin qanım.
İstəyir şaxtada yanım,
Vermərəm o şeirimi.
               Vermərəm könlümün
               müqəddəs guşəsindən
               bəzi şeirləri
               verməyəcəyim kimi.
Qəmlənirəm bu ara.
şaxta redaktorun
yandırdığı soyuq sözündən sonra.
Bildim ki insan nə qədər yanılarmış.
O qədər yazı içində
bircə şeirim varmış.