-
Arazın o tayından
İbrahim Savalan
Anam Həvva
Mənə yerikləyəndə nə yedin ana?
Alça?
Alma?
Təndirdə qızarmış əmlik əti?
Alça yesəydin turşa çalardım
Alma yesəydin şirin olardım
Əmlik yemiş olsaydın sənlə qalardım
Mənə yerikləyəndə nə yedin ana?
Məndə
üç iz buraxmış o qutsal yemək
Qarşı durdum haqsızlığa
Vuruldum torpağa
Atıldım doğma kəndimdən qırağa
Və sürgün yaşadım nənə
Bütün şəhərlər doğmalaşdı mənə
Mənə yerikləyəndə
Anam Həvva
Yemişdi buğda……
------
qızım mən sənə
nə mahnı öyrədəcəyəm
nə yad dildə surud
nə də quran
get hər nəyə inanırsan inan
mənim sənə payım
kiçicik bağça
və neçə güldan
toxum ək
su səp
hər gün günəş durmadan oyan
serçə səsinə
sarmaşıq həvəsinə
mən sənə nə salam öyrədəcəyəm
nə sağollaşma
yalnız
çiçək becərmək öyrədəcəyəm
çiçək becərmək.
----
atam
bu daşın altındadır
atası o daşın altında
hamısı
qara torpaq ürəyində
mənim
vətənim
yazı dəftərim
o da
qurumaqda olan Urmu gölündən qalxan
bulud kürəyində.
Tapda mis qazanları!
Qızıl gül qönçələyib
yaz çıxmadan buraxılsam
Beş alı ağacı əkəcəyəm
Kiçik bacıma
"Hər gün bunları suvar"
Söyləyəcəyəm
Tarlamızın göy tablosuna
Ulduz, ay çəkəcəyəm
Axı bizim yoncalar
Ay ışığında ucalar.
Bir daha tutulsam
Tutulacaq tablodakı ay
Məktub yazacağam kiçik bacıma
Salam göndərəcəyəm alı ağacıma
Sonra yazacağam
Tapda mis qazanları
Cin qaçsın
ay açsın.
1385-ci il, Əhər zindanı
---
qarı yaraqlandırdı nəvəsini:
"mələşirdi quzular
oxudu nazlamalar
dağda darılar
sünbüllü sarılar
qoca qarılar
bu balama qurban "
qayıdırı evə
duvara söykənə-söykənə
bir əli divara, birisi dizə
bilməyə-bilməyə mızıldayırdı belə:
"anam məni anam məni
doğmayaydı anam məni "
---
Həmişə pəncərə arxasında yatır mənim sevdam
bilir bir gecə
gizlicə
saçların hörəcəyəm
həmişə yaşlı gözlə baxır mənim sevdam
bilir bir gün
özgürlük deyə
asfalt xiyabanlarda öləcəyəm
---
Sevgilim telefonda mənə tar çalır.......
Sevgilim telefonda mənə tar çalır
itməsin bu mahnı deyə
yayılsın büsbütün ellərə
melodisini yazır
telefon dirəyinin tellərinə qonmuş
köçmən quş.
---
Gedərkən azıydı yaşı
ardıca baxırdı bacı baxışı
tükənirdi ana taqəti
ötdü illər aylar
məktub yazdı aylar
qızları sevilmir
oğlanlar sevmir
gövdəsi cansızdır
damarı qansız
xirtdəyi xırıltıda
nəfəsi sayda
hardasan harda
qardaşım tez gəl
bu şəhəri boğur iki əl
qayıdarkən
ağarmışdı qaşı
sürgün şairi
qarşılamadı biri
bacını qoymadı əri
ana torpaq əmanəti
dünən gülürdü şəhər
tanış deyildi kimsəyə kədər
ay hörürdü saçını
ayda bəzəyirdi tacını
aydın sevirdi bacını
ağızlar oxşayırdı laçını
ay aman
nə çətinmiş torpaq həsrəti
uca dağ , sərin su , yaylaq həsrəti
bu gün qalmasa da uşaqlıq oyundaşı
qalır xatirəsi
qalır evciklərin xınalı daşı
qalır ağzımda dadı
ana ocağının isti ayran aşı
daş üzdürəcəyik gölçələrində
işıq salacaq sularına
toz torpağı silinmiş ayna
and olsun uşaq ürəyinin aydınlığına
and olsun.