-
"Ədəbi Azadlıq-2015" müsabiqəsinin şeir 20-liyindən
Günay Səma Şirvan
TANRININ YARATDIĞI HEKAYƏ
Yaratdığı min ağacın içində
birini də artırdı Tanrı.
Yavaş-yavaş kök saldı quru səhrada Ağac.
Qasırğalara sinə gərdi...
Günəşə boylandı.
Qol-budağının altında sərinlənənlər,
barından bəhrələnənlər--
bir udum suyu
çox gördülər köklərinə.
Rəhmi gəldi Tanrının yaratdığına,
yağışını bol,
torpağını münbit etdi....
Bu, “insan” deyilənlər
əvvəl “mənimdir” -deyə hasara aldılar,
sonra qanadlarını qırıb
şəkilləri üçün çərçivə düzəltdilər.
Kimsə eşitmədi
qolsuz gövdənin sızıltısını.
Bir gün
unudulacaq Tanrının hekayəsi.
Xatırlamaz insanlar,
səhra belə,
Tanrı belə...
Əl ağacları
Ayağı yer tutanda
hər nəvə bir əl ağacı idi nənəmə.
Xoşbəxtlik olub, çöhrəsinə çilənər,
şaqraq gülüşlərlə
gözlərində şölələnərdilər...
Nə qədər əlindən tutanı vardı--
kimi paltar yuyardı.
kimi ütü vurardı,
kimisi də eləcə--
pərqu balıncına söykənib
xoş xəyallar qurardı, nənəli arzularına.
Ən böyük məsləhətçi,
ən dərin siyasətçi,
ən ürəyiyanan dərdkeş idi nənəmiz.
Qarışqa yuvasına düşmək idi...
Mürəbbəsi kimi dadlı,
qaymağı kimi adlı idi
nənəmgilə getmək.
Günlər keçdi...
“əl ağacları”
bir-bir,
nənəmin ayaqlarını götürüb ocaqdan qaçdı--
Kimi oxumağa,
kimi əsgərliyə,
kimisi də sevgisinin dalınca uçdu.
Ayaqsız qaldı nənəm --
ayaqları torpağı tutmayanda
Deyirlər,
nəvələrdən üzülən əlinə
əl ağacı istəyib, nənəm.
Hər oğul
bir odun parçasından
bir əsa düzəldib nənəmə...
Amma dözməyib ağacın taxta qəlbi
bu ağbirçəkli, qarabəxtli qadınla dərdləşməyə--
ona əl verməyə.
Çat verib,
qat verib,
ömrünü tapşırıb nənəmə.
Hər dəfə əl ağacı dəyişiləndə
nənəm: --"Gəl, gəl, ey allahın ağacı,
görək sənin səbrin nə qədərdir?" --deyərmiş...
Bir gün,
yenə nəvələr yığılmışdı...
Amma bu kəs
çöhrələr peşiman,
gözlər şişkindi.
Dodağına pambıqla su damızdırırdı
nənənin ayaqlarını özləri ilə aparanlar...
Solğun gözlərinin son vidası,
titrək dodaqlarının son nidası
haqqını halal edirdi “əl ağaclarına”...